Stephen Layton to jeden z najbardziej cenionych brytyjskich dyrygentów ostatnich lat. Urodził się 23 grudnia 1966 roku. Od 2006 Jest dyrektorem muzycznym Trinity College w Cambridge, w 2010 został dyrektorem naczelnym i artystycznym orkiestry kameralnej City of London Sinfonia. Jest również założycielem chóru Polyphony, którym kieruje nieustannie od 1986 roku. W przeszłości był także głównym dyrygentem światowej sławy Nederlands Kamerkoor oraz Duńskiego Chóru Narodowego.

Layton współpracował jako dyrygent z wieloma znakomitymi orkiestrami, w tym m.in. z Philadelphia, Minnesota, London Philharmonic, London Sinfonietta, Royal Liverpool Philharmonic, Royal Scottish National, Britten Sinfonia, Northern Sinfonia, Academy of Ancient Music oraz wieloma angielskimi, szkockimi, irlandzkimi i australijskimi orkiestrami kameralnymi. W  Angielskiej Operze Narodowej dyrygował Bachowską Pasją wg św. Jana (była to produkcja sceniczna uznanej Deborah Warner), a jego śmiała interpretacja epickiego, siedmiogodzinnego nabożeństwa wieczornego Johna Tavenera The Veil of the Temple, budująca całkiem nowy obraz brytyjskiej muzyki chóralnej, spotkała się z ogromnym uznaniem zarówno w Londynie (podczas koncertów The Proms) jak i w Nowym Jorku (podczas Lincoln Centre Festival).

W ubiegłym roku Stephen Layton koncertował m.in. z estońskim chórem Voces Musicales, przygotowując program z okazji 80. Urodzin Arvo Pärta, odbył również tournée z Nederlands Kamerkoor. Wspólnie z Orchestra of the Age Enlightment wykonywał bachowską Pasję św. Jana we Frankfurcie, w Paryżu i Londynie, zaś z chórem Trinity College Cambridge występował w Australii.

Wysoko ceniony za interpretacje muzyki współczesnej Layton prawykonywał kompozycje Pärta, Adesa i MacMillana. Imponująca dyskografia artysty (dla wydawnictwa Hyperion) obejmuje dzieła od Haendla i Bacha (na instrumentach z epoki) przez Brucknera, Pärta, Tavenera, aż do Pawła Łukaszewskiego i Erica Whitacre’a. Wiele z tych płyt otrzymało prestiżowe nagrody, w tym m.in.:  Gramophone Award w Wielkiej Brytanii, Diapason d’Or we Francji, The Compact Award w Hiszpanii, Echo Klassik w Niemczech i pięć nominacji do amerykańskiej Grammy. Motety Karla Jenkinsa nagrane z chórem Polyphone dla Deutsche Gramophone spotkały się z doskonałym przyjęciem wśród krytyków i przez wiele tygodni utrzymywały się na pierwszym miejscu brytyjskich rankingów najlepszych płyt muzyki klasycznej. Podobny sukces osiągnęła American Polyphony, z utworami m.in. Leonarda Bernsteina i Samuela Barbera